Twierdzenie chrześcijańskich teologów, że słowo „elohim” dowodzi, że Bóg jest Trójcą, jest fatalnym w skutkach błędem, który sprowadził teologię chrześcijańską na bezdroża metafizyki. Jeżeli słowo elohim jest rzeczownikiem liczby mnogiej, to wcale nie znaczy, że Bóg jest trójcą, trzech osób, ponieważ to słowo nie jest objawieniem Bożej natury. W tak pryncypialnej sprawie Pisma Świętego odnośnie osoby Boga, nie wolno opierać się na spekulacjach słownych, lecz tylko na jasnych wypowiedziach Biblii, która mówi, że Bóg jest duchem i jest poza wszelkim bytem czasowym: „Rzekł Bóg do Mojżesza: Ja jestem Tym, który jest. I dodał: Powiesz Izraelitom tak: Posłał mnie do was Ten, który siebie nazywa „Ja jestem Tym, który jest“ (Ks. Wyjścia 3:14, BWP)
Pismo Święte podaje nam jasną definicję istoty Boga i ta definicja nie wymaga żadnej interpretacji trynitarnych teologów, którzy opierają się na gramatycznej spekulacji i naginają Pismo Święte, aby podeprzeć trynitarną koncepcję boga trójosobowego.
Nauka Biblii zdecydowanie stoi na monoteistycznym gruncie, co zostało objawione narodowi Izraela w pierwszych trzech przykazaniach dekalogu (Ks. Wyjścia 20:1-7). Elohim jest najczęściej używanym hebrajskim słowem występującym w Biblii, którym określano prawdziwego Boga, a także dostojników ludzkich, jak również Bożych posłańców, a także pogańskich bożków. Biblijne przykłady używania słowa elohim, absolutnie nie potwierdzają trynitarnej doktryny istnienia Trójcy. Sara nazywała swojego męża Abrahama elohim ang. lord: „So she laughed to herself: “After I am worn out and my lord is old, will I have delight? (Genesis 18:12, Christian Standard Bible). Podobnie był nazwany Mojżesz, do którego anioł Jahwe Pana powiedział, że będzie dla faraona elohim: „And the LORD said unto Moses, See, I have made thee a god to Pharaoh: and Aaron thy brother shall be thy prophet.“ (Exodus 7:1, King James Bible). Tak samo w mesjańskim Psalmie 45,7, przyszły Mesjasz i wódz królestwa Bożego, został nazwany przez Psalmistę elohim. Słowo elohim posiada formę liczby mnogiej, lecz odnosi się w Biblii do jednej konkretnej osoby, a nie ma w Biblii przypadku, aby słowo „elohim“ było użyte w odniesieniu do więcej niż jednej osoby. Forma słowa „elohim“ z końcówką „im“, jest męskim przyrostkiem liczby mnogiej, lecz jeżeli odnosi się do najwyższej istoty Boga Jahwe, wtedy stoi w liczbie pojedynczej, co reguluje zawsze czasownik, lub przymiotnik. Słowo „elohim“ nie jest jedynym hebrajskim rzeczownikiem, który posiada formę liczby mnogiej, i łączy się z czasownikiem liczby pojedynczej. Takim przykładem jest hebrajskie słowo „adonim”, które znaczy “panowie”, i posiada formę liczby mnogiej, lecz odnosi się do pojedynczej osoby. Eliezer tytułuje Abrahama „adonim“ (moi panowie) i użył tego samego słowa, którego Biblia używa też do oznaczenia Najwyższego Boga, lecz Eliezer tytułuje tak swego pana Abrahama, który był jedną konkretną osobą, a nie wieloma osobami. Natura Wszechmogącego Boga jest poza zasięgiem ludzkich dociekań, dlatego trynitarne dogmaty o wielości osób w Bogu, są wymysłem ludzkim, przeciwnym nauce Pisma Świętego: „Patrzcie teraz, że Ja jestem, Ja jeden, i nie ma ze Mną żadnego boga. Ja zabijam i Ja sam ożywiam, Ja ranię i Ja sam uzdrawiam, że nikt z mojej ręki nie uwalnia“ (Pwt 32:39, BT).
Nie przemawiało przy stworzeniu świata trzech bogów, lecz przemówił tylko sam Bóg, który jest „jestem który jestem“ i który trwa od wieczności. Rzeczownik „elohim” jest w Biblii przeszło 2200 razy użyty w formie liczby pojedynczej: „Niech cała ziemia boi się Jahwe i niech się Go lękają wszyscy mieszkańcy świata. Bo sam przemówił, a wszystko powstało; On sam rozkazał, a zaczęło istnieć“ (Psalm 33: 9-10, BT/II).
W pierwszym zdaniu Pisma Świętego: “Na początku stworzył Bóg” (Rdz 1:1), rzeczownik elohim stoi w liczbie mnogiej, lecz należący do tego rzeczownika czasownik bara tworzy frazę – on stworzył, która stoi w liczbie pojedynczej. Czasownik bara odgrywa w opisie stwarzania ważną rolę i występuje tylko w parze z rzeczownikiem elohim. Trynitarianie wyrywają i rozdzielają słowo elohim od czasownika bara i twierdzą, że słowo elohim dowodzi istnienie trójosobowego boga. W Biblii występuje po każdym rzeczowniku elohim tysiące czasowników liczby pojedynczej, określające Pana Boga jako jedną duchową wszechwładną Istotę, lecz teologowie trynitaryzmu uchwycili się trzech zaimków osobowych liczby mnogiej: nasz, nam, my, na których opierają swoje dowodzenie, że Bóg jest trójosobowym zespołem. Słowo bóg hebrajskie elohim, przez liczbę mnogą wyraża majestat Boga i nie sugeruje więcej osób. W Psalmie 45:7, Psalmista tytułuje , mającego się w przyszłości narodzić Mesjasza „elohim“, i absurdem byłoby twierdzić, że Mesjasz jest więcej niż jedną osobą. Jeżeli słowo elohim znaczy rzekomo liczbowo trzy osoby, to w takim razie według Psalmu 45, w którym natchniony autor tytułuje przyszłego Mesjasza, oznaczyłoby, że Mesjasz jest trójcą osób i trzy osoby zostały namaszczone, lecz to jest niedorzeczność, co dowodzi, że słowo elohim odnosi się do jednej osoby: „Potem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas i niech panuje nad rybami morskimi i nad ptactwem niebios, i nad bydłem, i nad całą ziemią, i nad wszelkim płazem pełzającym po ziemi“ (Ks. Rodzaju 1:26, BW). To podobieństwo, o którym mówi powyższy tekst, odnoi się do podobieństwa duchowego, a nie do podobieństwa cielesnego, którym jest osoba człowieka. Czasownik „Uczyńmy“ człowieka, jest inspirowany przez panujący powszechnie w językach starożytnych pluralis majestatis: Autorzy biblijnych ksiąg mówili na miejscu Boga, i dla wyrażenia Bożego autorytetu, posłańcy i prorocy mówili w trzeciej osobie liczby mnogiej. Forma językowa mówienia w trzeciej osobie liczby mnogiej, jest również wyrazem powszechnie panującego w językach semickich pluralis majestaticus. W celu wyrażenia Bożego autorytetu, a także w celu uszanowania majestatu królów i możnowładców, zwracano się do nich w trzeciej osobie liczby mnogiej. (Ks. Ezdrasza 4:18; 1 Machabejska 11:31). W Piśmie Świętym występuje bardzo wiele gramatycznych form liczby mnogiej, powstałych pod wpływem panującego w językach semickich godnościowego pluralis majestaticus. Z mnogości tych słów występujących w Biblii, mających formę liczby mnogiej, nie można wyselekcjonować jednego rzeczownika „elohim“, jakoby to jedno słowo z wielu, było częścią Bożego objawienia natury Boga, mającego dowodzić istnienie trójcy. Tytuł elohim nie jest numeryczny, lecz jest używany także do wyrażenia dostojeństwa i jest tytułem honorowym oraz grzecznościowym. Pomimo, że rzeczownik elohim jest liczbą mnogą, to predykat w hebrajskim języku, jest zawsze pojedynczy, z towarzyszącym mu czasownikiem lub przymiotnikiem. Bóg jest jedną istotą, i używanie określenia „osoba“ w stosunku do Boga Stwórcy nie jest właściwe, ponieważ Bóg nie jest człowiekiem, lecz duchem: „I rzekł Pan: Nie będzie się wadził duch mój z człowiekiem na wieki, gdyż jest ciałem; i będą dni jego sto i dwadzieścia lat.“ (Księga Rodzaju 6:3).
Jest zatem wywód trynitarnych filozofów, że czasownik „uczyńmy“ człowieka na nasze podobieństwo, to znaczy na podobieństwo mężczyzny i kobiety, odnosi się do dwoistości w Bogu Stwórcy, który składa się rzekomo z pierwiastka męskiego oraz żeńskiego, jest niesłychanym bluźnierstwem. Czym zatem jest Bóg w mniemaniu trynitarian „dwójcą“, czy „trójcą“? Do tych słów „uczyńmy“, które trynitaryzm wykręca, odnosię nasz Pan i Nauczyciel: „Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, i zadali Mu pytanie: Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu? On odpowiedział: Czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich jako mężczyznę i kobietę? “ (Mt. 19:3-4).
Nie powiedział Pan Jezus, że „bogowie“ stworzyli, ani nie powiedział też: myśmy stworzyli, lecz użył zaimka wskazującego – ten Stwórca , który jest jedynym Bogiem, stworzył człowieka. Natchnieni pisarze Biblii wiele razy podali definicję Boga i stwierdzają, że Bóg jest jedną istotą, lecz uczeni nie akceptują tego świadectwa Słowa Bożego, lecz dowodzą dzisiaj na podstawie gramatycznych spekulacji, że Bóg Izraela jest trójcą osób. Nie przez słowo trójcy powstały niebiosa, lecz przez słowo Jahwe Zastępów powstały niebiosa: „Przez słowo Jahwe powstały niebiosa i wszystkie ich zastępy przez tchnienie ust Jego. On gromadzi wody morskie jak w worze: oceany umieszcza w zbiornikach. Niech cała ziemia boi się Jahwe i niech się Go lękają wszyscy mieszkańcy świata! Bo On sam przemówił, a wszystko powstało; On sam rozkazał, a zaczęło istnieć“ (Ks. Psalmów 33:6-9, BT/II).
„Ezechiasz modlił się przed Jahwe i mówił: Jahwe, Boże Izraela, który siedzisz na cherubinach. Ty jedynie jesteś Bogiem wszystkich królestw ziemi. Ty stworzyłeś niebo i ziemię.“ (2 Kr. 19:15, BP)
„Taka oto jest historia początków nieba i ziemi od chwili ich stworzenia. Po stworzeniu przez Jahwe ziemi i nieba, nie było jeszcze żadnego drzewa ani żadnej trawy na ziemi. Jahwe nie zsyłał bowiem jeszcze na ziemię deszczu i nie było nikogo, kto by uprawiał ziemię“ (Księga Rodzaju 2:4-5, BWP).